2023, vol. 6, No. 2 (12), poz. 28
2023, vol. 6, No. 2 (12), item. 28
2023-12-30
wyświetleń: 112 |
„Poczet Jurystów i Ekonomistów” (11): Piotr Stebelski (1857-1923)
We wspomnieniu opublikowanym w lwowskim „Przeglądzie Prawa i Administracji” w 1923 r. uczeń pisał o mistrzu:
„Z grona profesorów Uniwersytetu Jana Kazimierza ubył człowiek niepospolitych zalet umysłu i serca, pracownik cichy a niestrudzony, który żywot swój oddał niepodzielnie zawodowi, który obrał, i tej nauce, którą ukochał. […]
W ś.p. prof. Stebelskim straciliśmy atoli nie tylko niepośledniej miary uczonego; zszedł ze świata człowiek w pełnem tego słowa znaczeniu dobry, bo tylko wobec siebie surowy i wymagający, kierował się w życiu jakoby nauką św. Tomasza z Akwinu: Charitas est singularis amicitia hominis cum Deo.
Owym Mistrzem był prof. Piotr Stebelski, zaś uczniem wybitny znawca prawa karnego, profesor Uniwersytetu Lubelskiego a następnie Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie Stefan Glaser.
Historia polskiej nauki prawa nie zapamiętała w sposób wyraźny sylwetki i dorobku Piotra Stebelskiego. Przez większość życia wykładał on na Uniwersytecie Lwowskim po ukraińsku, a właściwie po rusku, bo tak wówczas nazywano język ukraiński. Opracowania naukowe publikował jednak przede wszystkim po polsku, zaś genealogia uczonego wpływała na jego rozdarcie rodzinne i narodowe, bo pochodził z rodziny ukraińsko-polskiej. Wyrastał w kulturze polskiej i język polski był jego językiem domowym, ożenił się również z Polką, ale po ojcu zachował – zgodnie z tradycją – wyznanie greckokatolickie.
Piotr Stebelski (ukr. Петро Стебельський) przyszedł na świat w Niemirowie koło Lwowa 15 lipca 1857 r. rodzinie Jakuba (ukr. Jakowa), urzędnika administracji skarbowej zmarłego 23 sierpnia 1893 r. oraz Polki o nieustalonym nazwisku. Wiemy, że miał co najmniej trzech braci: znanego literata przyjaźniącego się z Bolesławem Prusem i Stefanem Żeromskim – Włodzimierza (1847–1891), który kilkakrotnie zmieniał swoją orientację narodowo-polityczną i ostatecznie popełnił w Warszawie samobójstwo; Jarosława – sędziego i od 1901 wiceprezydenta Wyższego Sądu Krajowego w Krakowie oraz Romana - prokuratora we Lwowie.
[całość wkrótce]
